Browsing tag: Francja

Gdyby ktoś poprosił mnie, bym za pomocą jednego tylko zdjęcia pokazała mu, jak wygląda Bretania, pewnie wybrałabym któreś z tego wpisu. To tutaj do kanału La Manche wpada rzeka Arguenon, mijając domy z kamienia i ruiny średniowiecznego zamku. Białe ptaki przysiadają na mieliźnie, a uśpione łódki czekają na falę przypływu. Nie zmieniłabym nic w tym idealnie spokojnym krajobrazie. No, może tylko usunęłabym samochody, żeby jeszcze bardziej poczuć się jak w minionych wiekach, kiedy rybacy szukali w ujściu bezpiecznego schronienia, a na łące przed zamkiem pasły się konie. Nie wierzę, że zaledwie trzy miesiące temu miałam to wszystko na wyciągnięcie ręki. Wydaje mi się, jakby od tamtych idyllicznych chwil minęły całe wieki. Chętnie wróciłabym do nieśpiesznego, bretońskiego życia, bo znajduję się obecnie w samym środku zwyczajowego, przedświątecznego tornada. Przy czym, w moim przypadku wcale nie oznacza to pieczenia pierników, wybierania prezentów i ozdabiania domu na Gwiazdkę.

Nieopodal wioski, w której spędzałam moje francuskie wakacje, przebiega starożytna droga, łącząca wschód i zachód Bretanii. Miejscami biegnie tuż przy brzegu morza, które w porze odpływu jest po prostu niezmierzoną przestrzenią grząskiego gruntu. Pewnego razu, nad tą przestrzenią podniosły się gęste niczym mleko opary. Wyglądało to dość surrealistycznie, bo dzień był słoneczny, a widoczność na lądzie doskonała, natomiast miało się wrażenie, jakby ktoś przysłonił horyzont białą kartką. W takiej scenerii widok wyłaniającego się z mgły rycerza w białym płaszczu z czerwonym krzyżem nie byłby niczym niezwykłym (pomijając fakt, że mamy XXI wiek). A bywały czasy, gdy taki widok nie był tutaj wcale rzadkością. Ten ważny europejski szlak był bowiem strzeżony – choć właściwym słowem byłoby pewnie: kontrolowany – przez templariuszy. Mimo że zakon ten nie istnieje od ponad 700 lat, echa jego działalności przetrwały tak w lokalnych opowieściach, jak i światowej popkulturze. Nie ma chyba drugiego zgromadzenia religijnego, które tak działałoby na wyobraźnię współczesnych ludzi. Templariusze pozostawili też po sobie całkiem namacalne ślady w postaci budowli, których w Bretanii jest szczególnie dużo. W tym wpisie przedstawiam Wam dwa miejsca związane z templariuszami, położone w promieniu zaledwie kilku kilometrów od mojej wakacyjnej siedziby.

Największą zaletą wyjazdów organizowanych samodzielnie jest dla mnie to, że nie mam ściśle sprecyzowanego planu podróży, określającego z dokładnością do kilku minut, co i gdzie będę robić. Nawet jeśli sama sobie taki orientacyjny plan opracuję, to wcale nie muszę się go trzymać. Mogę modyfikować go stosownie do moich potrzeb i upodobań. Nierzadko moje założenia upadają w konfrontacji z rzeczywistością, również dlatego, że w jakimś miejscu czuję się po prostu zbyt dobrze, by tak po prostu się z nim rozstać i ruszyć w dalszą drogę, do kolejnego punktu wycieczki. Tak było z portowym miasteczkiem Cancale, w którym zabawiłam dłużej, niż pierwotnie zamierzałam, jedząc po raz pierwszy w życiu ostrygi, gawędząc z przypadkowo poznanymi Francuzami i robiąc setki zdjęć tamtejszym hodowlom ostryg. Absolutnie nie żałuję, że Cancale tak bardzo mnie zafascynowało. Muszę jednak przyznać, że moja wizyta w Saint-Malo, którą zaplanowałam na ten sam dzień, padła ofiarą tej fascynacji. Nie mogłam poświęcić na zwiedzanie tego miasta tyle czasu, na ile z pewnością zasługuje. Odbyłam za to długą i bardzo satysfakcjonującą przechadzkę po murach miejskich. Z ich wysokości najlepiej widać samo historyczne centrum Saint-Malo, zatokę, a także położony na jej przeciwległym brzegu kurort Dinard.

Wyobraź sobie dwa skaliste cyple, wychodzące we wzburzone wody kanału La Manche, połączone półksiężycem klifowego wybrzeża. Na jednym – średniowieczne zamczysko, na drugim – latarnia morska. Pomiędzy nimi – purpurowe połacie wrzosowisk. W dole – spienione fale, z impetem rozbijające się o skały. A teraz pomyśl, że takie miejsce istnieje naprawdę. To przylądek Fréhel (Cap Fréhel) i sąsiadujący z nim zamek Fort La Latte, które tworzą razem imponujący krajobrazowo fragment Szmaragdowego Wybrzeża (Côte d’Émeraude).