Kwitnące magnolie w arboretum w Kórniku

Kórnik przez „ó” ma wszystko, by stać się rekreacyjnym zapleczem Poznania i okolic – jezioro, zamek z duchem Białej Damy i pięknym arboretum oraz legendarne kurczaki z rożna. W majowy długi weekend ściągnęły tu tłumy ludzi, wczuwając się w piknikowy klimat dawnej wielkopolskiej socjety. Ja trafiłam tu przypadkiem, wracając z miniwycieczki na Wyspę Edwarda w Zaniemyślu i zdążyłam na końcówkę kwitnienia magnolii w zamkowym parku. Te gubiące kwiaty, rozłożyste krzewy, same wyglądały niczym białe damy, które własne zeszły z portretów.

Kórnickie arboretum posiada jeden z najbogatszych w Polsce, liczący sobie ok. 3000 odmian i gatunków, zbiór roślin. Jego historia sięga pierwszej połowy XIX wieku, kiedy ówczesny pan na Kórniku, Tytus Działyński, podjął się przebudowy zamkowych ogrodów w park w stylu angielskim. Zapoczątkowaną przez niego kolekcję kontynuowali kolejni właściciele dóbr kórnickich. Jeszcze przed drugą wojną światową arboretum przeszło w ręce państwa i powstała tu pierwsza placówka naukowa, dając początek istniejącemu do dziś Instytutowi Dendrologii Polskiej Akademii Nauk. Ogród jest udostępniany spacerowiczom przez cały rok, ale najpiękniej jest tu wiosną, w okresie kwitnienia magnolii i różaneczników, oraz jesienią, gdy liście zmieniają kolor na ciepłe barwy zachodzącego słońca.

Najbardziej imponujące magnolie rosną tuż przy zamku. Spomiędzy pokrytych biało-różowym kwieciem gałęzi, budowla wygląda niczym dalekowschodni pałac lub miejsce kultu (mi osobiście kojarzy się z Taj Mahal). W pierwszy weekend maja wiele kwiatów już opadło, tworząc śnieżne dywany na trawnikach. Jakaś młoda para – ona w bufiastej, tiulowej sukni i wyraźnie zakłopotany on – pozowali wśród nich do sesji ślubnej. Inni, obwieszeni sprzętem fotografowie krążyli po ścieżkach arboretum, dźwigając w rękach statywy. Z kolei Ci, którzy nie gonili za ujęciami, odpoczywali na rozłożonych na polanach kocach. W powietrzu czuć było obietnicę nadchodzącego lata.